Zelfontplooiing, de regisseur van je eigen leven zijn, zelfredzaamheid: het zijn aanlokkelijke idealen. Maar veel mensen komen daar in hun leven niet aan toe. Die zijn met iets heel anders bezig: overleven. Zoiets als moeitevol tegen de ‘steilte’ van het alledaagse leven op ploeteren, een steilte die ook nog eens glibberig is.
Op deze studiebijeenkomst wordt ingegaan op hoe we overleven kunnen beschrijven en begrijpen. Wie zijn eigenlijk die mensen wier leven overleven is? Wie zijn wij om dat zo te zeggen? Wat betekent en helpt het als we het overleven noemen? We zoeken naar nieuwe taal om dit soort levens – en dit aspect van leven überhaupt – beter op noemer te brengen. Beter dan woorden als psychisch kwetsbare mensen, onderklasse, probleemgezinnen, recidivisten, sociaal zwakke buurten et cetera.
Ook onderzoeken we hoe het is om als professional met mensen op te trekken die aan het overleven zijn. Wat helpt of steunt wél? Wat kan zorg, hulp of troost zijn voor mensen en in levens waarin niet zoveel opgelost of verholpen kan worden? En wat vraagt het van professionals om aan te zien en uit te houden dat het goede leven onbereikbaar is? Hoe kan relationele verdraagkunst voor professionals eruit zien?
