Column, uitgesproken op 28 mei 2018 tijdens een dialoogsessie van Jeugdzorg Nederland in het kader van het rapport ‘Geweld in de jeugdzorg’.
In november 2017 werd door de VPRO de documentaire: ‘Alicia’ uitgezonden. In deze indringende documentaire wacht Alicia al zeven jaar in kindertehuizen op een pleeggezin of gezinshuis. De documentairemaker Maasja Ooms en de producent van de film Willemijn Cerutti organiseren 10 dialoogavonden om over de film te praten en met elkaar na te denken over hoe het anders kan.
In dat kader is deze column geschreven en op een van die avonden uitgesproken. De column belicht slechts een scene uit de indrukwekkende documentaire waar nog veel meer over te zeggen valt.
De film houdt de kijker een spiegel voor die je aangrijpt en die oproept om de jeugdzorg radicaal te veranderen. Als we immers als samenleving vinden dat ouders onvoldoende goed voor hun kinderen zorgen en we vinden dat we dat van ze over moeten nemen, dan moeten we beseffen dat we de verantwoordelijkheid op ons nemen om zelf als een vader of moeder voor dit kind te zijn en ook werkelijk waar te maken dat het kind beter af is in de jeugdzorg dan bij zijn of haar ouders. In plaats van dat jeugdzorg zelf een bron wordt die leed toevoegt aan dit meisje die het al zo voor haar kiezen heeft gekregen.
