Op sommige momenten wordt de zorg- of hulpverlening ingewikkeld, soms zó ingewikkeld dat de enige optie nog is (of lijkt) om als zorg- of hulpverlener tegen de wens of wil van de cliënt, bewoner, patiënt, pupil of leerling in te gaan. Het zijn de momenten dat we er wel een beetje klaar mee zijn omdat al onze inspanningen niet het gewenste effect hebben. Bijvoorbeeld als de agressieve cliënt voor de veiligheid van zichzelf en anderen gesepareerd wordt. Of als de telefoon ingenomen wordt omdat er twee avonden niet op gespeeld mag worden. Of iemand die bij een inloopcentrum voor een bepaalde periode geweigerd wordt. Of de lege flessen die weggegooid worden omdat een gevaarlijke situatie dreigt. Juist als het ingewikkeld wordt, is het van betekenis om erbij te blijven. Hoe blijven we dan bij de ander?
Tijdens deze studieochtend werd over deze momenten nagedacht. Hoe kunnen we voorkomen dat we in zulke complexe situaties de ander verlaten? Hoe kunnen we trouw blijven aan de ander en aan onszelf? Hoe kunnen we de situatie minder erg maken? Hoe gaan we om met dwang en onvrijwilligheid?
Op deze studiebijeenkomst werd een aantal principes vanuit presentie doordacht en gecombineerd met het recente werk op dit gebied van Petra Schaftenaar en Minco Ruiter in het boek ‘De-escalatie en dwangreductie’. Thema’s die aan de orde kwamen zijn o.a. trouw, perspectiefwisseling, omgaan met controle en beheersing, verlichten door te compenseren, relationeel herstellen en reflectie en introspectie.
