Sommige mensen met dementie jammeren terwijl zij professionele zorg ontvangen in het verpleeghuis. Ze hebben het, in ieder geval op dat moment, niet naar hun zin, en veel professionals valt het dan zwaar hen zorg te verlenen. Wat is in die context goed om te doen en hoe kan de zorg beter? Deze vragen uit de alledaagse realiteit komen in dit boek aan de orde.
Vanuit de zorgethiek en presentietheorie is gekeken naar de zorg voor dementerenden met behulp van video-opnamen, afkomstig van een bestaande verbetermethode in de ouderenzorg, Video Interactie Begeleiding. De beelden laten oudere mensen zien die verbaal en non-verbaal hun ongenoegens proberen duidelijk te maken, samengevat in de kreten ‘au’, ‘kou’ en ‘help’. Vanuit de presentie wordt het lijden gethematiseerd en de vraag gesteld of deze jammerende mens serieus (genoeg) genomen wordt. Het vraagt om het openwrikken en het systematisch bevragen van vanzelfsprekendheden in de zorgroutine. Als hulpmiddel is een jammer- en responslijst samengesteld die gericht is op relationele afstemming tijdens de dagelijkse zorghandelingen.
Deze studie heeft een praktisch belang voor allen die betrokken zijn bij de zorgverlening aan (jammerende) mensen met dementie (zorgverleners, (para)medici, psychologen, geestelijk verzorgenden), en een theoretisch belang, omdat het gaat over goede zorg en de moraliteit ervan, en over het goede leven in de brede zin van het woord.
