Adelheid Roosen doet het. Hugo Borst doet het. En Stella Braam doet het: proberen te begrijpen hoe het is om te leven met dementie. Omdat ze zelf iemand lief hadden die dementie kreeg. En zo goed mogelijk voor hen wilden zorgen. De professionals, vrijwilligers en naasten in en rondom Zorgbalans...

‘De eerste keer dat ik als kind op schoolkamp ging. Hoe onveilig en alleen ik me toen voelde.’... ‘De stress die ik nu al kan ervaren als ik mijn sleutels of portemonnee of iPhone kwijt ben...’‘Wanneer je middenin de nacht wakker wordt. En even totaal niet meer weet waar je...

‘Stel je een mens voor met een zevendubbele jetlag, de wereld duizelt je, niets is meer wat het lijkt. Je snapt het niet meer. Hoe een haperend brein werkt, is geen hogere wiskunde. Bekijk een gezond brein en een flink haperend brein en je ziet dat een deel gewoon “verschrompeld”is....

We zijn in dit onderzoek opzoek naar antwoorden op de vraag hoe het is het om iemand met vergevorderde dementie te zijn. We bevragen daar medewerkers over (zie zorgblog#2). Maar bovenal gaan we een tijdje van heel dichtbij mee-leven met enkele bewoners. Over onze eerste ontmoetingen met een van de...

‘Kunnen we misschien iets leren van mensen die als vak hebben om zich in te leven in mensen met vergevorderde dementie?’ Dat vroegen we ons af toen we ons onderzoek ‘Dementie van binnenuit’ ontworpen. Trainingsacteurs helpen (aanstaande) zorgprofessionals oefenen met moeilijke situaties. Ze spelen bijvoorbeeld iemand die ‘onbegrepen gedrag’ laat...

‘Ik loop oriëntatieloos door een zwarte ruimte en kan de uitgang niet vinden. Ik heb niet meer door dat ik in nu hier in deze kamer zit. Ik dool in een ruimte... waarin ik... de deur niet meer kan vinden. Er zijn deuren maar die herken ik niet. Alles is...

Na twee eerdere verhalen van trainingsacteurs over je inleven in iemand met dementie en welke kennis dat oplevert, vormt dit het slot van dit drieluik.Het derde verhaal dat de acteurs ons vertelden, gaat over wat zeervaren in het ontvangen van zorg. Goede zorg voor mensen met dementie staat of valt...

In de blog 'Glimp van leven' stelden we Els voor, de eerste bewoonster met wie we een tijdje ‘meeleefden’. In dit blog vertellen we iets over Coby (We vroegen uiteraard aan haar naasten of we dit stukje over haar mochten publiceren). Ook haar volgden we, op zoek naar antwoorden op...

We zijn nu zo’n jaar onderweg. Met dit onderzoek hoe het is om iemand te zijn met vergevorderde dementie en afhankelijk van zorg in een verpleeghuis. Dat gaat zo: Zorgbalans kiest bewoners uit. Een van mijn collega’s gaat zo’n bewoner dagenlang‘volgen’: ze zitten naast die bewoner, wachten als zij of...

'Je bent nu jezelf-met-dementie. Dit is je huis en hier zijn de boodschappen die je net hebt gedaan.’ Dat was, in het kort, de introductie. Gisteren gingen wij –de mensen die onderzoek doen binnen Zorgbalans op zoek naar de vraag hoe het is om te leven met (vergevorderde) dementie, samen...

Ze is een stoer mens. Het type ‘niet lullen, maar poetsen’. Moet niets hebben van betutteling en waardeert de medewerkers die botte humor op haar loslaten. Ze reisde tot voor kort nog veel; ging met haar zoon naar Egypte of Marokko. Beeldjes van sfinxen zijn de stille getuigen op haar...

Taal. We kunnen eigenlijk niet zonder. Als kind word je ingewijd in het leven via woorden. Taal is hoe we een weg zoeken in de wereld. Hoe we relaties bouwen en onderhouden. Hoe we liefhebben en ruzie maken. Hoe we bestaan. Zonder taal, en zonder verhaal, verdwijn je eigenlijk een...

‘Leentje ligt in bed. Af en toe gaan de ogen open. Er lijkt een pijnlijke trek op haar gezicht te lezen, ze kromt haar rug een beetje. Op de gang hoest een man, een deur klapt hard. Frons, mondhoeken naar beneden. Voorfilmpjes op TV, ogen dicht. Haar hand die tegen...

Op een avond zap ik langs een uitzending op tv. Het gaat over mensen met dementie, wilsbeschikkingen en levenseinde. Wat me raakt is de terugkerende uitspraak van een arts: als mensen eenmaal diep in hun dementie zijn, dan beseffen ze niks meer. En dus lijden ze ook niet meer ondraaglijk....

‘Cansu gaat zijn kamer binnen en maakt hem wakker. Jacques zit meteen monter op de rand van zijn bed. Cansu: “Je krijgt eerst je bril”. Jacques tikt kordaat zijn hakken tegen elkaar en staat dan op. Hij pakt niet de uitgestoken hand van de medewerkster, maar vraagt wel dingen aan...