Opgevoerde ambiguïteit

Mijn moeder woont sinds vorig jaar in een verpleeghuis. In het oosten van het land. Ik ben een uur onderweg om bij haar te komen. Sinds we geen 120 meer mogen, nog iets langer. Gelukkig woont mijn oudste zus vlakbij haar.

Mijn moeder is dementerende. Tot voor kort ging ik geregeld een lange dag naar haar toe. Dat was elke keer anders. Maar ik nam de tijd. En dat was voor mij essentieel om bij haar te kunnen aansluiten en op haar te kunnen afstemmen. Soms was het er meteen. Vaak was er eerst een herhaald ‘Oh wat fijn! Wisten de zusters ervan? Fijn dat je er bent!’ En dan kreeg ik pas na enige tijd werkelijk contact met haar. Raakten we op elkaar afgestemd. Soms pas na haar middagslaapje, uren later. En als we dan op elkaar afgestemd waren, dan was ze weer even mijn moeder… Zo hielp ik mee haar in haar leven te houden.

Afstemmen met je computer - mijmeringen van achter mijn pc

We hebben inmiddels allemaal ervaren hoe ‘het nieuwe werken’ dan toch ons leven is binnengedrongen. Nood breekt wet, we werken vanuit huis en dus vergaderen we, overleggen we, geven we therapie en scholen we via Skype, Zoom, Hangout, Teams en Facetime. Allemaal prachtige programma’s die in meerdere of mindere mate de mogelijkheid hebben die je, zoals in mijn geval, ook in een echt klaslokaal hebt. Presentaties delen, een whiteboard vol kalken, oefenen in groepjes, het is er allemaal. En het werkt.

Wandelen

In de kerstvakantie gingen we wandelen. We waren een weekend met het hele gezin(shuis) en vrienden in een huisje. Er af en toe uit is dan een goed idee. We rijden naar een bos waar we nog nooit geweest zijn. Het heeft een heel aantal dagen hard geregend, maar nu is het even droog. In die tijd gaan we wandelen. Arnold heeft een route in zijn hoofd. We lopen braaf achter hem aan. Het grootste deel van de kinderen had geen zin in de wandeling. Blijmoedig halen we iedereen over, dat het even lekker is, er even uit, frisse lucht, van die onzin. Het helpt niet zo veel, maar ja, het moet dus we lopen in het bos. Een deel met een kwaaie kop, een deel met een overdreven gezellige ‘we maken er wat van’ energie en nog een paar die het wel best vinden. Na een kwartiertje lopen begint het ondanks de belofte van droog weer zachtjes te regenen. We lopen langs een kappelletje en ik steek een kaarsje aan, het moment aangrijpend om een van de kinderen daar iets over uit te leggen. De rest is doorgelopen dus we moeten rennen om hen in te halen. Radi is echter kampioen in traag doen. En is niet vooruit te branden. Met veel aansporing lukt het om bij de rest aan te sluiten.

Ik ben ook ‘maar’ een mens!

Zoveel lijden op het moment. Jazeker, in de verpleeghuizen, ziekenhuizen, IC’s, bij de families thuis, in de zorg voor de mensen met een meervoudige handicap, de psychiatrie…. En dat niet alleen in Nederland, maar wereldwijd.

Als je àl het nieuws volgt, is het bijna niet te doen: zoveel mensen zijn er akelig aan toe, om allerlei redenen (werkdruk, lange dagen, spanningen in huis, onzekerheid, verlies van controle, hele dagen op elkaars lip, angst, eenzaamheid, onrust, ellende in vluchtelingenkampen, armoe). Ja, iedereen is kwetsbaar, maar voor sommigen pakt deze kwetsbaarheid nog heel wat rottiger uit dan voor anderen….

Wat te doen? Hoe dit vol te houden? Hoe dit aan te zien?

Sociaal afstand nemen (3)

Het heet social distancing maar dat is het natuurlijk niet. De besmetting met het coronavirus wordt afgeremd doordat ons een pakket aan maatregelen is opgelegd: thuisblijven, afstand houden, contact mijden, niet samendrommen en afzien van allerhande familiebezoek. Maar waarom heet dat sociale afstandneming? Gaat het niet eerder om social letting go?

Het ligt voor de hand te denken dat de maatregelen slechts verstandige ‘sociale onthouding’ tot gevolg hebben. Maar is dat ook wat we zien gebeuren? Leidt dit fysiek afstand houden tot niets anders dan tot ruimtelijk en sociale afstandhouderij?

Soms wel, want ik heb zelden zoveel wellevendheid ontmoet als in deze dagen. Tuurlijk, af en toe meldt zich nog een pummel die het niet helemaal begrepen heeft, maar ik zie in de winkels, op straat, in het parkje om de hoek en onder de schaarse mensen die nog iets aan de deur komen afleveren, vooral een stilzwijgende verbondenheid. We zitten in hetzelfde schuitje, we begrijpen elkaar en we houden rekening met elkaar, we doen elkaar niets aan. Wij zijn één.