Vanaf eind maart geeft Stichting Presentie driemaal per week een impuls tot reflectie in deze ontregelende coronatijd. Voor sommigen een welkom rustpuntje, voor andere misschien een beetje veel. We zijn van plan er voorlopig mee door te gaan, maar lassen de eerste week van de meivakantie een pauze in. We hopen dat velen van u die dagen even tot rust kunnen komen en op kunnen laden. En dat er ruimte kan zijn, zij het op afstand, voor elkaar, voor familie en vrienden.

In de week van 4 mei zijn wij weer van de partij. Dan bieden we ook weer (gratis) online reflectiesessies aan.Wij nodigen u van harte uit om deel te nemen aan zo’n reflectiesessie. Meld je aan en voel je vrij een kwestie in te brengen. De reflectiesessies worden geleid door één van onze stafleden. Er kunnen maximaal zes personen deelnemen per keer.

Op de volgende reflectiesessies kan worden ingetekend:

• Woensdag 6 mei van 13.30-15.00 uur onder leiding van Marije van der Linde
• Dinsdag 12 mei van 15.00-16.00 uur onder leiding van Yvon van Noort
• Maandag 18 mei van 13.00-14.30 uur onder leiding van Jan den Bakker

Meld u aan via Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft JavaScript nodig om het te kunnen zien. onder vermelding van uw naam, de organisatie waar u werkt en de sessie waarvoor u zich aanmeldt. Wij sturen u dan een link toe waarmee u kunt deelnemen aan de online sessie.

Romans over de pandemie

Ik ben bepaald de enige niet die het is opgevallen: er zijn best veel romans geschreven over pandemieën en hoe je je daarin staande houdt (of niet). Hieronder presenteer ik er enkele, neem mijn eigen smaak daarbij als leidraad en streef dus geen volledigheid of representativiteit na. Science fiction boeken en andere die het me te bont maken, heb ik terzijde gelaten. Ik begin met twee ‘lichte’ boeken en ga dan over op zwaardere en soms ook angstaanjagende boeken – romans, novellen, al dan niet fictieve dagboeken.

In onze presentiescholingen heb ik me er altijd voorstander van getoond dat hoogwaardige colleges en workshops ingebed worden in kunst: films, dans, schilderkunst, documentaires en romans die ons met andere registers tonen waar de colleges over gaan, wat het is om bijvoorbeeld eenzaam of wraakzuchtig te zijn, een goed mens of een machtswellusteling, een waakengel of vechter tegen bureaucratie. Tot begrip komen met de verbeelding, de inleving, de wisseling van perspectief. Fenomenen niet slechts theoretisch of analytisch begrijpen maar ook van binnenuit, door meegesleept te worden. Goede zorgverleners zijn ‘gekwalificeerd’ en óók gevormd. Mijn afscheidscollege, nu twee jaar geleden, stond in het teken van leren kijken naar kunst om een goed waarnemer te worden van mensen en hun wederwaardigheden. Het is steeds dezelfde intuïtie: wie levensgebeurtenissen wil verstaan, moet onderzoeken annex studeren én zich tot de kunst wenden. Dat is dus wat we hier ook doen: ons wenden tot de literaire verbeelding.

Opgevoerde ambiguïteit

Mijn moeder woont sinds vorig jaar in een verpleeghuis. In het oosten van het land. Ik ben een uur onderweg om bij haar te komen. Sinds we geen 120 meer mogen, nog iets langer. Gelukkig woont mijn oudste zus vlakbij haar.

Mijn moeder is dementerende. Tot voor kort ging ik geregeld een lange dag naar haar toe. Dat was elke keer anders. Maar ik nam de tijd. En dat was voor mij essentieel om bij haar te kunnen aansluiten en op haar te kunnen afstemmen. Soms was het er meteen. Vaak was er eerst een herhaald ‘Oh wat fijn! Wisten de zusters ervan? Fijn dat je er bent!’ En dan kreeg ik pas na enige tijd werkelijk contact met haar. Raakten we op elkaar afgestemd. Soms pas na haar middagslaapje, uren later. En als we dan op elkaar afgestemd waren, dan was ze weer even mijn moeder… Zo hielp ik mee haar in haar leven te houden.

Afstemmen met je computer - mijmeringen van achter mijn pc

We hebben inmiddels allemaal ervaren hoe ‘het nieuwe werken’ dan toch ons leven is binnengedrongen. Nood breekt wet, we werken vanuit huis en dus vergaderen we, overleggen we, geven we therapie en scholen we via Skype, Zoom, Hangout, Teams en Facetime. Allemaal prachtige programma’s die in meerdere of mindere mate de mogelijkheid hebben die je, zoals in mijn geval, ook in een echt klaslokaal hebt. Presentaties delen, een whiteboard vol kalken, oefenen in groepjes, het is er allemaal. En het werkt.

Wandelen

In de kerstvakantie gingen we wandelen. We waren een weekend met het hele gezin(shuis) en vrienden in een huisje. Er af en toe uit is dan een goed idee. We rijden naar een bos waar we nog nooit geweest zijn. Het heeft een heel aantal dagen hard geregend, maar nu is het even droog. In die tijd gaan we wandelen. Arnold heeft een route in zijn hoofd. We lopen braaf achter hem aan. Het grootste deel van de kinderen had geen zin in de wandeling. Blijmoedig halen we iedereen over, dat het even lekker is, er even uit, frisse lucht, van die onzin. Het helpt niet zo veel, maar ja, het moet dus we lopen in het bos. Een deel met een kwaaie kop, een deel met een overdreven gezellige ‘we maken er wat van’ energie en nog een paar die het wel best vinden. Na een kwartiertje lopen begint het ondanks de belofte van droog weer zachtjes te regenen. We lopen langs een kappelletje en ik steek een kaarsje aan, het moment aangrijpend om een van de kinderen daar iets over uit te leggen. De rest is doorgelopen dus we moeten rennen om hen in te halen. Radi is echter kampioen in traag doen. En is niet vooruit te branden. Met veel aansporing lukt het om bij de rest aan te sluiten.