Wandelen

In de kerstvakantie gingen we wandelen. We waren een weekend met het hele gezin(shuis) en vrienden in een huisje. Er af en toe uit is dan een goed idee. We rijden naar een bos waar we nog nooit geweest zijn. Het heeft een heel aantal dagen hard geregend, maar nu is het even droog. In die tijd gaan we wandelen. Arnold heeft een route in zijn hoofd. We lopen braaf achter hem aan. Het grootste deel van de kinderen had geen zin in de wandeling. Blijmoedig halen we iedereen over, dat het even lekker is, er even uit, frisse lucht, van die onzin. Het helpt niet zo veel, maar ja, het moet dus we lopen in het bos. Een deel met een kwaaie kop, een deel met een overdreven gezellige ‘we maken er wat van’ energie en nog een paar die het wel best vinden. Na een kwartiertje lopen begint het ondanks de belofte van droog weer zachtjes te regenen. We lopen langs een kappelletje en ik steek een kaarsje aan, het moment aangrijpend om een van de kinderen daar iets over uit te leggen. De rest is doorgelopen dus we moeten rennen om hen in te halen. Radi is echter kampioen in traag doen. En is niet vooruit te branden. Met veel aansporing lukt het om bij de rest aan te sluiten.

Ik ben ook ‘maar’ een mens!

Zoveel lijden op het moment. Jazeker, in de verpleeghuizen, ziekenhuizen, IC’s, bij de families thuis, in de zorg voor de mensen met een meervoudige handicap, de psychiatrie…. En dat niet alleen in Nederland, maar wereldwijd.

Als je àl het nieuws volgt, is het bijna niet te doen: zoveel mensen zijn er akelig aan toe, om allerlei redenen (werkdruk, lange dagen, spanningen in huis, onzekerheid, verlies van controle, hele dagen op elkaars lip, angst, eenzaamheid, onrust, ellende in vluchtelingenkampen, armoe). Ja, iedereen is kwetsbaar, maar voor sommigen pakt deze kwetsbaarheid nog heel wat rottiger uit dan voor anderen….

Wat te doen? Hoe dit vol te houden? Hoe dit aan te zien?

Sociaal afstand nemen (3)

Het heet social distancing maar dat is het natuurlijk niet. De besmetting met het coronavirus wordt afgeremd doordat ons een pakket aan maatregelen is opgelegd: thuisblijven, afstand houden, contact mijden, niet samendrommen en afzien van allerhande familiebezoek. Maar waarom heet dat sociale afstandneming? Gaat het niet eerder om social letting go?

Het ligt voor de hand te denken dat de maatregelen slechts verstandige ‘sociale onthouding’ tot gevolg hebben. Maar is dat ook wat we zien gebeuren? Leidt dit fysiek afstand houden tot niets anders dan tot ruimtelijk en sociale afstandhouderij?

Soms wel, want ik heb zelden zoveel wellevendheid ontmoet als in deze dagen. Tuurlijk, af en toe meldt zich nog een pummel die het niet helemaal begrepen heeft, maar ik zie in de winkels, op straat, in het parkje om de hoek en onder de schaarse mensen die nog iets aan de deur komen afleveren, vooral een stilzwijgende verbondenheid. We zitten in hetzelfde schuitje, we begrijpen elkaar en we houden rekening met elkaar, we doen elkaar niets aan. Wij zijn één.

Sociaal afstand nemen (2)

Het heet social distancing maar dat is het natuurlijk niet. De besmetting met het coronavirus wordt afgeremd – zeggen experts en waarom zouden we hen niet geloven? – doordat ons een pakket aan maatregelen is opgelegd: thuisblijven, 1,5 meter afstand houden, geen handen schudden, niet zoenen of huggen, niet met drommen tegelijk het strand op of de gemeentelijke vuilstort bezoeken en evenmin over anderen heen hangen om het laatste pak WC-papier uit het schap van de buurtsuper te grissen. Maar waarom heet dat sociale afstandneming? Het gaat toch overduidelijk over sociale verlating.

Het ligt voor de hand te denken: door deze fysieke afstandhouderij nemen we slechts een ruimtelijke, desnoods sociale afstand in ten opzichte van elkaar. Maar is dat ook wat we zien gebeuren? Leidt fysiek afstand houden slechts tot sociale afstandhouderij?

Sociaal afstand nemen (1)

Het heet social distancing maar dat is het natuurlijk niet. De besmetting met het coronavirus wordt afgeremd – zeggen experts en waarom zouden we hen niet geloven? – doordat ons een pakket aan maatregelen is opgelegd: thuisblijven, 1,5 meter afstand houden, geen handen schudden, niet zoenen of huggen, niet met drommen tegelijk het strand op of de gemeentelijke vuilstort bezoeken en evenmin over anderen heen hangen om het laatste pak WC-papier uit het schap van de buurtsuper te grissen. Maar waarom heet dat sociale afstandneming? Het gaat toch overduidelijk over fysieke afstandneming.

Het ligt voor de hand te denken: door deze afstandhouderij met het hele lichaam, met de mond, de hand, met adem en speeksel, raken we op een sociale afstand van elkaar. Maar is dat ook wat we zien gebeuren? Leidt fysiek afstand houden tot sociaal afstand houden?